Η απεργία θα πετύχει την αμέριστη συμπαράσταση ενός μεγάλου μέρους των εργαζομένων, αλλά και της κοινής γνώμης. Θα πάρει διάφορες μορφές, από ψηφίσματα συμπαράστασης, μέχρι και υλική-οικονομική βοήθεια προς τους απεργούς.
Απέναντι στον ηρωικό αγώνα των εργατών θα στηθεί σύσσωμος ο αστικός κόσμος. Οι απεργοί εργάτες είχαν να αντιμετωπίσουν τεράστιες δυνάμεις: την ωμή κυβερνητική παρέμβαση με εντολή του ίδιου του πρωθυπουργού, την ταξική δικαιοσύνη, τα ΜΑΤ και τις δυνάμεις καταστολής. Την ιδεολογική και καθημερινή επίθεση των ΜΜΕ. Τους εκβιασμούς του Μάνεση και των βιομηχάνων, με απεργοσπαστικούς και άλλουςμηχανισμούς, με οικονομική βία και απειλές για κλείσιμο, με προσπάθεια διαίρεσης των εργαζόμενων.
Τέλος ο ηρωικός αγώνας των Χαλυβουργών δεν είχε ποτέ την ουσιαστική και έμπρακτη στήριξη της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, τόσο σε τοπικό επίπεδο (Εργατικά Κέντρα Ελευσίνας και Μαγνησίας), όσο και σε συνολικό επίπεδο, με τη ΓΣΕΕ να μην έχει περάσει ούτε έξω από την πύλη σε μια 9μηνη εργατική μάχη, αλλά και να αρνείται να συμβάλλει σε ένα μέτωπο αγώνα, αλληλεγγύης και νίκης. Ευθύνες είχε και η «μισή αλληλεγγύη», κυρίως στα λόγια και με ανακοινώσεις και ελάχιστα στην πράξη, της ρεφορμιστικής αριστεράς της θεσμικής αντιπολίτευσης, ειδικά με την αρχική καταψήφιση της απεργίας στο Εργατικό Κέντρο Βόλου, αλλά και με την απουσία της από κρίσιμες κινητοποιήσεις και μέτωπα. Αναδείχθηκαν τα όρια του ΠΑΜΕ, παρά την μεγάλη προσπάθεια και ουσιαστική συμβολή του, αλλά και οι ανεπάρκειες και αδυναμίες του ταξικού εργατικού ρεύματος συνολικά, της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ιδιαίτερα, παρά τις προσπάθειες και τη συμβολή.
Το σύστημα δεν «ξέχασε» τα μηνύματα αυτού του μεγαλειώδους αγώνα της εργατικής τάξης και δυο χρόνια μετά επέστρεψε και με τη συνδρομή της ταξικής δικαιοσύνης τιμώρησε τους πρωτεργάτες(Γιώργο Σιφωνιό, Νάσο Παυλάκη και Νίκο Χαροκόπο, πρόεδρο, γραμματέα και αντιπρόεδρο αντίστοιχα του Σωματείου, κατά την περίοδο της απεργίας)επιβάλλοντας τους ποινή φυλάκισης εικοσιενός μηνών με τριετή αναστολή. Όπως εύστοχα τότε είχε δηλώσει ο Γ. Σιφωνιός: «Οι άνθρωποι που μας δίκασαν δεν έχουν την συνείδηση του εργάτη, αλλά τη συνείδηση του εργοδότη»
Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, στο στόμα όλων των κοινωνικών αγωνιστών, εντός κι εκτός της χώρας αυτή η απεργία θα γίνει το συνώνυμο της αποφασιστικότητας και της αυταπάρνησης. Ο αγώνας της Χαλυβουργικής, θα αποτελέσει μια από τις μεγαλύτερες απεργιακές κινητοποιήσεις της βιομηχανικής εργατικής τάξης εδώ και δεκαετίες και ορόσημο για το παρόν και το μέλλον του εργατικού κινήματος.
Πηγή : taxiki.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου