ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ : Ενάντια Στους Συμβιβασμούς Του ΣΥΡΙΖΑ

Την ισχυροποίηση του Προέδρου της Δημοκρατίας με «λελογισμένη αύξηση των αρμοδιοτήτων» ανακοίνωσε ο Τσίπρας τη Δευτέρα 25/7 στα πλαίσια των προτάσεών του για τη συνταγματική αναθεώρηση. Στην πραγματικότητα, όπως μπορείτε να διαβάσετε στη διπλανή σελίδα, επαναφέρει εξουσίες στον ΠτΔ που το κίνημα της Μεταπολίτευσης πάλεψε στους δρόμους για να αναγκάσει το ΠΑΣΟΚ να τις καταργήσει το 1986.

Η «αναθεώρηση» του συντάγματος προσθέτει ακόμα μια δεξιά κωλοτούμπα στο μακρύ κατάλογο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως και η εγκατάλειψη της άδολης απλής αναλογικής, λίγες μέρες πριν, είναι κομμάτι των συμβιβασμών για χάρη της «πολιτικής σταθερότητας» του ελληνικού καπιταλισμού.

Αυτοί οι συμβιβασμοί και τα ξεπουλήματα δεν περιορίζονται μόνο στη λιτότητα και τη συνέχιση των μνημονίων. Απλώνονται σε όλα τα μέτωπα. Την περασμένη βδομάδα στη συνάντησή του με τον υπουργό οικονομικών των ΗΠΑ, Τζακ Λιου, ο Τσίπρας συμφώνησε δυο πράγματα: το πρώτο είναι η επίσπευση της εφαρμογής όλων των μνημονιακών οικονομικών μέτρων, με κεντρική επιλογή τη γρήγορη προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων.

Το αντάλλαγμα υποτίθεται ότι είναι η παρέμβαση των ΗΠΑ στο ΔΝΤ για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Οι ελπίδες του Τσίπρα μάλλον θα αποδειχθούν πολύ απατηλές (η σύνοδος των G20 στην Ιαπωνία τις ίδιες μέρες προέβλεπε νέα επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομίας ως συνέπεια του Brexit), αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να συμφωνήσει με τον Λιου και σ’ ένα δεύτερο πράγμα: την ακόμα πιο ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας στη Μέση Ανατολή «ως βασική δύναμη σταθερότητας» στην περιοχή. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, ιδιαίτερα μετά την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, ψάχνει αγωνιωδώς νησίδες σταθερότητας και ο Τσίπρας είναι πρόθυμος να γίνει το «μακρύ του χέρι».

Είναι φανερό πως οι ΗΠΑ δεν πιστεύουν ότι ο Ερντογάν, παρά την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχει προκηρύξει, μπορεί να ξαναγίνει σταθερή δύναμη και να αποκτήσει τον έλεγχο. Από τη μια είναι πολύ δύσκολο να ξαναστήσει στα πόδια του ένα διαιρεμένο κρατικό μηχανισμό, κι από την άλλη αυτό που τον δυσκολεύει ακόμα περισσότερο είναι ο κόσμος που βγήκε στους δρόμους και σταμάτησε τους πραξικοπηματίες. Μια μικρή δόση αυτής της δύναμης του κόσμου είδαμε στις τεράστιες συγκεντρώσεις που έγιναν στην Ιστανμπούλ και που διεκδικούσαν πραγματική δημοκρατία ενάντια στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης του Ερντογάν και ειρήνη (βλέπε σελ. 16).

Προσβολή

Είναι προσβολή απέναντι στο λαό της Τουρκίας και πραγματική κατάντια να παζαρεύει η ελληνική κυβέρνηση την παροχή ασύλου στους 8 Τούρκους πραξικοπηματίες αξιωματικούς –και μάλιστα πάνω στην επέτειο της ανατροπής της «δικής μας» δικτατορίας, τότε που δεκάδες χιλιάδες διαδήλωναν καθημερινά στους δρόμους με σύνθημα «Δώστε τη χούντα στο λαό». Οι πραξικοπηματίες καταδικάστηκαν σε… δυο μήνες φυλακή με αναστολή, για «παράνομη είσοδο στη χώρα» και μεταφέρθηκαν από την Καβάλα στην Αθήνα για φύλαξη (και προφύλαξη). Η διαδικασία για χορήγηση ασύλου σε πρώτο βαθμό θα ξεκινούσε στις 27/7.

Όμως, ενώ ο Τσίπρας κλείνει το μάτι για άσυλο στους 8 χουντικούς, χιλιάδες πρόσφυγες περιμένουν ακόμα κι ένα χρόνο για τη χορήγηση ασύλου από τις «αρμόδιες υπηρεσίες» και στοιβάζονται σε άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκατοντάδες έχουν ήδη απελαθεί στην «ασφαλή χώρα» Τουρκία, μετά την εμετική Συμφωνία με την ΕΕ. Το πού φτάνουν αυτοί οι απαράδεκτοι συμβιβασμοί φαίνεται από τη «συγνώμη» που ζήτησε ο Μουζάλας από τον υπουργό του Ξένιου Δία και της συγκάλυψης των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, Δένδια.

Είναι καθήκον του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς να συγκρουστεί με όλα αυτά τα ξεπουλήματα. Με το χτίσιμο της αλληλεγγύης στους εργάτες κι εργάτριες του Μαρινόπουλου που απεργούν και συντονίζονται από τα κάτω. Με το ξανάνοιγμα των κινητοποιήσεων για να μην περάσουν ή εφαρμοστούν οι ιδιωτικοποιήσεις στις συγκοινωνίες, στον ΑΔΜΗΕ, στα λιμάνια. Με την συμπαράσταση στους εκπαιδευτικούς που παίρνουν τη σκυτάλη των απεργιών το Σεπτέμβρη.

Και ταυτόχρονα πρέπει να παλέψουμε ενάντια σε κάθε εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και επεμβάσεις που σπέρνουν πολέμους και πείνα στη Μέση Ανατολή. Για αλληλεγγύη στην εργατική τάξη και τους λαούς της Τουρκίας. Για άσυλο, στέγη, εκπαίδευση και περίθαλψη στους πρόσφυγες –και όχι στους πραξικοπηματίες. Ενάντια σε κάθε αντιδραστική «συνταγματική αναθεώρηση» που ενισχύει τους μηχανισμούς του κράτους.
Η δική μας λύση δεν βρίσκεται στην «πολιτική σταθερότητα» του ελληνικού καπιταλισμού. Βρίσκεται στους αγώνες μας ενάντια σε μνημόνια, ρατσισμό, πόλεμο.

Πηγή : ergatiki