ΠΑΝΘΗΡΑΣ * 29

* Ιστοσελίδα Ενημέρωσης Της Μαχόμενης Αριστεράς Για Τον ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ * Για επικοινωνία : thanasis.ane@gmail.com * Οι δημοσιεύσεις δεν εκφράζουν και τις απόψεις της ιστοσελίδας * Αριστερά και Ενιαίο Μέτωπο Ενάντια στην Βαρβαρότητα*

Πέμπτη 14 Μαΐου 2015

ΕΦΤΑΣΕ Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ / του Α. Νταβανέλου

 Αντώνης Νταβανέλος
Του ΑΝΤΩΝΗ ΝΤΑΒΑΝΕΛΟΥ*

Υπήρξαμε πολλοί που δεν συμμεριζόμασταν την «ευκολία» της προεκλογικής αφήγησης, που διευκόλυνε μεν τον δρόμο προς την κάλπη, αλλά μας έθετε μπροστά σε ένα κρίσιμο ερώτημα: είναι δυνατόν να αναπτυχθεί ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα αντιλιτότητας μέσα στο πλαίσιο ανοχής της ευρωζώνης και διά της διαπραγματευτικής μεθόδου με τους «θεσμούς» της;


Σή­με­ρα γνω­ρί­ζου­με την απά­ντη­ση: Όχι. Η ΕΕ και το ΔΝΤ επι­χει­ρούν να συ­ντρί­ψουν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ χτί­ζο­ντας το δί­λημ­μα: από­λυ­τη εν­σω­μά­τω­ση ή άμεση ανα­τρο­πή; Το κά­νουν για λό­γους οι­κο­νο­μι­κούς, επει­δή η αντι­λι­τό­τη­τα είναι ασύμ­βα­τη με τη ση­με­ρι­νή κυ­ρί­αρ­χη πο­λι­τι­κή. Το κά­νουν επί­σης για λό­γους πο­λι­τι­κούς, γιατί η Ευ­ρώ­πη όφει­λε να θω­ρα­κι­στεί απέ­να­ντι στον κίν­δυ­νο της «με­τά­δο­σης» του μι­κρο­βί­ου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-Podemos.


Η συμ­φω­νία της 20ής Φλε­βά­ρη ήταν ένα ση­μα­ντι­κό λάθος, που προ­έ­κυ­ψε από τον εγκλω­βι­σμό στην προ­ε­κλο­γι­κή «αφή­γη­ση». Δώ­σα­με τη δέ­σμευ­ση της απο­πλη­ρω­μής του χρέ­ους «στο ακέ­ραιο και εγκαί­ρως», πα­ραι­τη­θή­κα­με από «μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες» με βάση το πρό­γραμ­μά μας, που θα οι­κο­δο­μού­σαν μια στέ­ρεα ερ­γα­τι­κή-λαϊ­κή συμ­μα­χία γύρω από την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Δεν πή­ρα­με τί­πο­τα. Η «δη­μιουρ­γι­κή ασά­φεια» λει­τούρ­γη­σε και λει­τουρ­γεί υπέρ των ισχυ­ρών.

Μετά τις 20 Φλε­βά­ρη, επι­χει­ρή­σα­με να αμυν­θού­με με τις «κόκ­κι­νες γραμ­μές». Ήταν κα­τώ­τε­ρες των δε­σμεύ­σε­ών μας στη ΔΕΘ, που ήταν κα­τώ­τε­ρες του συ­νε­δρια­κού προ­γράμ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Σή­με­ρα οι «κόκ­κι­νες γραμ­μές» ξε­θω­ριά­ζουν: Στις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις –απέ­να­ντι στην εμ­βλη­μα­τι­κή ση­μαία του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού– μι­λά­με πλέον για τα έσοδα, για το πώς και πόσες δη­μό­σιες επι­χει­ρή­σεις θα εκ­ποι­η­θούν και όχι για το αν θα εκ­ποι­η­θούν. Στο ζή­τη­μα των φόρων θε­ω­ρού­με πλέον τον ΕΝΦΙΑ και τον ΦΠΑ ως «πεδία πα­ρα­χω­ρή­σε­ων» προς τους δα­νει­στές και όχι ως ζη­τή­μα­τα βελ­τί­ω­σης της ζωής των λαϊ­κών τά­ξε­ων, όπως προ­ε­κλο­γι­κά δε­σμευ­τή­κα­με. Στο Ασφα­λι­στι­κό εγ­γυό­μα­στε τις κα­τα­κτή­σεις των «σή­με­ρα συ­ντα­ξιού­χων» αφή­νο­ντας ανοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο αντι­με­ταρ­ρύθ­μι­σης στις ασφα­λι­στι­κές προσ­δο­κί­ες των μελ­λο­ντι­κών γε­νιών ερ­γα­ζο­μέ­νων. Στα ερ­γα­σια­κά, με­τα­κι­νού­μα­στε από τη δέ­σμευ­ση για απο­κα­τά­στα­ση της ισχύ­ος των ΣΣΕ προς ένα νε­φέ­λω­μα των «βέλ­τι­στων ευ­ρω­παϊ­κών πρα­κτι­κών», όπως τις κα­τα­νο­εί το ILO, με τον κίν­δυ­νο να ανα­κα­λύ­ψου­με ότι συ­ζη­τά­με για θε­σμο­θέ­τη­ση ενός νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου κορ­πο­ρα­τι­σμού (που εν­σω­μα­τώ­νει ως κρι­τή­ρια στις ΣΣΕ τη δη­μο­σιο­νο­μι­κή στα­θε­ρό­τη­τα και την αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα στην οι­κο­νο­μία...).

Είναι φα­νε­ρό, για όποιον εξα­κο­λου­θεί να θέλει να βλέ­πει, ότι έχου­με εγκλω­βι­στεί σε ένα κα­θο­δι­κό σπι­ράλ: σε μια δια­πραγ­μά­τευ­ση όπου σε κάθε φάση της υπο­χρε­ω­νό­μα­στε να υπε­ρα­σπί­ζου­με τον κόσμο μας, σε όλο και κα­τώ­τε­ρο επί­πε­δο.

Είναι επί­σης σαφές πού οδη­γεί αυτή η κα­τη­φό­ρα. Στο να μας υπο­χρε­ώ­σουν να υπο­γρά­ψου­με εμείς το Μνη­μό­νιο 3, τη συμ­φω­νία που οι δα­νει­στές ετοί­μα­ζαν για συ­νυ­πο­γρα­φή με τους Σα­μα­ρά και Βε­νι­ζέ­λο. Άλ­λω­στε έχει ήδη δια­φα­νεί και η χρο­νι­κή στιγ­μή που θα επι­χει­ρη­θεί αυτή η ποιο­τι­κή κλι­μά­κω­ση της αντε­πί­θε­σης των δα­νει­στών: όταν η κυ­βέρ­νη­ση θα υπο­χρε­ω­θεί να ζη­τή­σει δα­νει­σμό για να πλη­ρώ­σει όχι πλέον τις δό­σεις του χρέ­ους, αλλά τους μι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις, τότε –εκτι­μούν ότι– δεν θα έχει την πο­λι­τι­κή δύ­να­μη για να δια­τυ­πώ­σει την πα­ρα­μι­κρή αντίρ­ρη­ση.

Η από­φα­ση να πλη­ρώ­νο­νται μέχρι σή­με­ρα τα­κτι­κά οι δό­σεις –από­φα­ση που απορ­ρέ­ει από τη συμ­φω­νία της 20ής Φλε­βά­ρη– πα­ρό­λο που οι δα­νει­στές δεν έδω­σαν ούτε ένα ευρώ από τα υπε­σχη­μέ­να και οφει­λό­με­να από τις πα­λαιό­τε­ρες συμ­φω­νί­ες, έχει εξα­ντλή­σει επι­κίν­δυ­να τα απο­θέ­μα­τα του Δη­μο­σί­ου, φέ­ρο­ντας πλέον την κρί­σι­μη στιγ­μή πολύ κοντά μας.

Οι πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες μιας τέ­τοιας στρα­τη­γι­κής υπο­χώ­ρη­σης –γιατί δεν θα είναι πλέον εφι­κτό να μιλά κα­νείς για «συμ­βι­βα­σμό»– θα είναι άμε­σες. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν είναι δυ­να­τόν να με­τα­τρα­πεί σε κόμμα λι­τό­τη­τας. Οι δα­νει­στές δεν θα δε­χθούν, με­σο­πρό­θε­σμα, να πα­ρα­μεί­νει ως εγ­γυ­η­τής της συμ­φω­νί­ας η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση. Θα απαι­τή­σουν να κα­τα­βλη­θεί και το πο­λι­τι­κό κό­στος της πε­ρι­πέ­τειας μετά τις 25 Γε­νά­ρη, εκ­βιά­ζο­ντας για «διεύ­ρυν­ση» της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα και, στα­δια­κά, για με­τε­ξέ­λι­ξή της σε κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής ενό­τη­τας ή αλ­λιώς για ανα­τρο­πή της. Η πο­λι­τι­κή ενερ­γο­ποί­η­ση του Γ. Στουρ­νά­ρα –με το όνει­ρο μιας αλά Πα­πα­δή­μος κυ­βέρ­νη­σης «ευ­ρω­παϊ­κού τόξου»– πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί ως προει­δο­ποί­η­ση.

Από αυτόν τον φαύλο κύκλο υπάρ­χει διέ­ξο­δος, που όμως γί­νε­ται όλο και πιο δύ­σκο­λη με κάθε εβδο­μά­δα που περ­νά­ει σε απρα­ξία, με κάθε δόση που πλη­ρώ­νε­ται στους δα­νει­στές: Στάση πλη­ρω­μών προς τους το­κο­γλύ­φους - μέτρα πε­ριο­ρι­σμού της «ελευ­θε­ρί­ας» δρα­πέ­τευ­σης των κε­φα­λαί­ων - υλο­ποί­η­ση των συ­νε­δρια­κών απο­φά­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για τις τρά­πε­ζες - φο­ρο­λό­γη­ση του κε­φα­λαί­ου και των πλου­σί­ων για χρη­μα­το­δό­τη­ση μέ­τρων αντι­λι­τό­τη­τας - υπο­στή­ρι­ξη αυτής της πο­λι­τι­κής με κάθε ανα­γκαίο μέσον, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της σύ­γκρου­σης με την ΕΕ και το ευρώ.

Μια τέ­τοια «τομή», που θα ήταν φυ­σιο­λο­γι­κή μετά τις 25 Γε­νά­ρη, σή­με­ρα θα πρέ­πει να αφή­νει ανοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο της ανα­βά­πτι­σης στη λαϊκή εντο­λή. Σε εκλο­γές, υπό την προ­ϋ­πό­θε­ση της κα­θα­ρής πα­ρου­σί­α­σης αυτών των επι­λο­γών από την κυ­βέρ­νη­ση και της υπο­στή­ρι­ξής τους από το κόμμα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, οι κρί­σι­μες απο­φά­σεις που έρ­χο­νται δεν είναι δυ­να­τόν να λη­φθούν από ένα κλει­στό επι­τε­λείο αν­θρώ­πων, ακόμα και των κα­λύ­τε­ρων προ­θέ­σε­ων. Το κόμμα, από την ΚΕ ως τις ΟΜ, πρέ­πει να κλη­θεί να απο­φα­σί­σει. Το κόμμα πρέ­πει να αντι­στα­θεί στον κό­ντρα άνεμο που ση­κώ­νε­ται όλο και πιο απει­λη­τι­κά.

* Πηγή: www.rproject.gr

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου